Zo… Nu even een verhaaltje waarom ik uit de roulatie was. Er is best wat gebeurd.
Het begon allemaal (een echt verhaal-intro) ongeveer eind mei 2015. Als ik nee schudde dan kreeg ik hoofdpijn. Ik heb dus veel ja geschud in die periode. In juni naar de huisarts met dit probleem. Ik vertelde: Het voelt alsof mijn hersenen heen en weer schudden. Dat kon niet, je hersenen zitten namelijk best vast en dat zou je niet moeten kunnen voelen. Ben ik hard gevallen op mn hoofd? Nee, ik kon me geen echte harde klap kort geleden herinneren. Voor de zekerheid moest ik wat neurologische testjes doen. Er was niets mis met mij: geen gekke dingen bij mijn hersenen. Dan was de enige optie dat mijn holtes verstopt zaten. Goed stomen en hopen dat het weg gaat.
Donderdag 20 augustus
Weer naar de huisarts. Dit keer een andere. Weer neurologische testjes. Weer kerngezond. Alleen had ik nu niet alleen hoofdpijn bij het schudden. Het was nu constant geworden. Als een band rondom mijn hoofd en het straalde uit naar mijn nek. Mijn holtes zouden nog steeds verstopt zitten.
Donderdag 27 augustus
De hoofdpijn was erger geworden gedurende de week en ik had mij maandag ziek gemeld. Deze donderdag was ik ’s ochtends naar werk gegaan, want ik dacht dat het alweer wat minder ging. En bovendien: Het zat hoogstwaarschijnlijk toch maar allemaal in mijn hoofd. Ik was vast een aansteller. Eenmaal op werk aangekomen kwam ik af en toe slecht uit mijn woorden en ik was duizelig en niet goed. Weer naar de huisarts. Weer de testjes. Weer niks geks. “Ga nu maar naar het ziekenhuis om röntgenfoto’s te maken van je holtes en bloed te prikken voor onderzoek.” Naar het ziekenhuis gegaan. Ik zou de uitslagen maandag 31 augustus te horen krijgen. Nog even wachten dus.
Vrijdag 28 augustus
In de ochtend was de hoofdpijn zo erg geworden dat ik meerdere malen mijn maaginhoud aan het toilet heb overgedragen. In de middag ging het al beter.
Zaterdag 29 augustus. Naar de spoedeisende hulp
Overdag had ik vrijwel nergens last van, op wat lichte hoofdpijn na. Avondeten ging er goed in. Ik ging liggen op de bank en toen kwam de hoofdpijn, back with a vengeance. De pijn verergerde en kwam voornamelijk van de linkerkant van m’n hoofd. Ik slikte de hele week al regelmatig paracetamol, maar omdat ik mogelijk daar minder op reageerde probeerde mijn vriendin een aspirine te regelen. We hadden het niet in huis, dus werd mijn moeder gebeld om het te komen brengen. Zodra ze langs kwam, gooide ik het eten van de avond er weer ruimschoots uit. De huisartsenpost werd gebeld en ik kreeg de telefoon om met een assistent te spreken. Op dat moment begon ik te brabbelen. Ik kon niet op woorden komen.
We vertrokken vrijwel direct met de auto richting het Vlietland ziekenhuis in Schiedam.
Onderweg begon mijn linkerhand te trillen. Ik wilde vertellen dat mijn hand aan het trillen was, maar ik kwam niet op de woorden ‘hand’ en ‘trillen’. Ongelofelijk frustrerend. Puntje van je tong gevoel, maar dan bij alle woorden, niet alleen bij eentje.
Bij de huisarts moest ik testjes doen, waarvan ik bij sommige slaagde en bij de meeste faalde. Het ging niet goed. Ze brachten me naar een bed bij de spoedeisende hulp. Ik kon alleen op mn linkerzij liggen, dat was het minst pijnlijk. Maar alsnog zo pijnlijk dat ik m’n ogen niet kon openhouden, ik de helft van de tijd niet hoorde wat mensen tegen mij zeiden of wat ze met mij deden.
Ze brachten me naar een CT-scan waar ik met moeite in kwam. Ik moest recht liggen, maar wilde dat niet. Ik was half van de kaart en het ging voor mijn gevoel langzaam, maar tegelijkertijd heel snel allemaal. Het volgende wat ik weet is dat ik langzaam bijkwam en de pijn verdween. Ik begon ook weer normaal te praten en uiteindelijk was ik weer bij. Ik zag dat ik een infuus toegediend had gekregen, niet gemerkt dat ze dat hebben aangelegd. Het medicijn zorgde ervoor dat de druk in m’n hoofd verminderde.
Mijn vriendin en moeder stonden enigszins versuft om mijn bed heen. “Heb je gehoord wat de neuroloog tegen je heeft gezegd?”. “Nee?”.
“Je hebt een tumor in je hoofd.”
Grootte, kwaadaardig of goedaardig, en de plek waren nog niet bekend. Maandag zou ik een MRI krijgen, waardoor we op deze vragen antwoorden zouden krijgen. Mijn familie was verslagen. Ik wist nog veel niet zeker, dus ik was meer bedroefd voor mijn familie dan voor mezelf. We wachten de MRI af, was mijn idee. Ik werd naar de afdeling gebracht. Toen de familie weg was heb ik die nacht maar halfjes geslapen. Ik werd meerdere keren wakker gemaakt door de verpleegsters en mijn overbuurman was een luidruchtige snurker.
Zondag 30 augustus
Rond 10.00h kwam de neuroloog om het nieuws nog een keer te vertellen. Daarnaast liet hij mij de CT-scan zien, waar ik alleen op zag dat m’n hersenen naar de zijkant werden geduwd van iets wat links zat. Op zich positief dacht ik, want dan zat het in ieder geval aan de zijkant van mijn hersenen en niet middenin.
MRI zou eigenlijk de volgende dag plaatsvinden, maar de neuroloog zou gelijk bellen of het vandaag al kon, want dan konden we tempo maken. Binnen een half uur lag ik onder de MRI.
Eenmaal terug op de afdeling kwam de neuroloog direct naar me toe:
“Kom mee, ik heb goed nieuws!”
Geen tumor, maar een bloedophoping tussen mijn schedel en hersenen. Een subduraal hematoom, zoals dat zo mooi heet. Dit was schijnbaar simpel op te lossen door een gat in mijn schedel te boren en het bloed eruit te halen en daarna een drain voor 48h in mijn schedel te plaatsen, om overig vocht er nog uit te laten. Dit zou dan in Den Haag gaan gebeuren, want daar hebben ze een zeer goede neurochirurgie.
Vriendin, familie en vrienden werden op de hoogte gebracht en iedereen was weer enigszins opgelucht. Het was geen tumor !
Met de ambulance werd ik overgebracht naar MCH Den Haag. Een dokter kwam vertellen dat mogelijk de volgende dag de operatie zou zijn, dus dat ik vanaf 12 uur ’s nachts nuchter moest blijven tot de operatie.
Mijn MRI: Een bovenaanzicht van mijn hersenen en het hematoom
Maandag 31 augustus: Dag van de operatie
Gedurende de nacht werd ik veel wakker gemaakt voor controles, dus uitgeslapen was ik niet. 12.15h werd ik opgehaald. In de wachtkamer vlak voor de operatie moest ik lang wachten. Uiteindelijk kwam de anesthesie assistent: “Er is een logistiek foutje, de chirurg die jou moet behandelen is nog wel even met een andere operatie bezig. Dus je moet weer omhoog naar de kamer.”
Terug omhoog begon de honger behoorlijk te komen. Om half 4 werd ik weer opgehaald. Ik zou lokaal verdoofd worden. Dus wakker blijven tijdens de operatie. Om kwart voor 4 werd ik de operatiekamer ingereden.
De operatie
Koud was het daar. 5 mensen om me heen. 2 chirurgen, 3 assistenten. Warmte deken op mn benen. Ik werd vastgebonden. Mn hoofd moest een beetje schuin, en werd daarna met verband-tape vastgeplakt. De hoofdchirurg (nog een jonge kerel) vertelde de anderen wat er ging gebeuren. Daarna werd mijn hoofd kaalgeschoren op de plek waar het ging gebeuren. Veel jodium. 5 pijnlijke verdovingsprikken in mijn hoofd. Daarna werd ik door blauw zeil omringd, zodat ik met mijn hoofd in een soort tentje zat en naar buiten door een gat richting mn onderlijf kon kijken.
“Voel je dit?” vroeg de chirurg die waarschijnlijk met een mes in mijn hoofd prikte. Ik voelde niks, dus we konden door. Ze sneden eerst mijn huid open en vouwde het naar buiten. Ik zag door de opening een soort klem langskomen, die zal daarbij geholpen hebben. Toen kwam het: “We gaan zo boren. Dan moet je je mond openhouden anders gaan je tanden kapot. En het gaat ongemakkelijk voelen.”
“Zo klinkt de boor. En hou je mond open want we gaan nu beginnen.”
De boor werd tegen mn schedel geduwd. Mijn hoofd werd verder naar de zijkant gedrukt door de kracht die werd gezet, terwijl mijn hoofd ongelofelijk hard meetrilde. Meest ongemakkelijke gevoel ooit. Het zat naast m’n oor, dus ik hoorde hoe ze letterlijk door mijn schedel heen gingen. Binnen een minuut waren ze er doorheen. Ik werd gevraagd een aantal keer hoesten zodat het bloed er hard uit zou komen. Daarna werd het verder afgetapt. Het bloed zag eruit alsof het tussen 2 en 7 weken oud was, volgens de chirurg. Ze deden de drain in mijn hoofd, hechtte de wond dicht en maakte de drain vast met verband.
De operatie was binnen een half uur afgelopen. Ik kreeg een raketje op de uitslaapkamer en werd terug naar de afdeling gebracht, waar mijn familie op mij wachtte. De operatie was zonder complicaties verlopen. Na de operatie voelde ik een raar getik in mijn schedel, wat ik dacht dat mijn hersenen waren die langzaam aan weer terug in positie gingen.
De dagen erna
Ik bleef in het ziekenhuis tot de drain eruit mocht worden gehaald. Mezelf vermakend met spelletjes, een boekje, mijn telefoon, bezoek en mijn overbuurman. Afgezien van de wond had ik geen pijn meer. Het opvang bolletje werd nog 2x geleegd in de tussentijd.
Woensdagochtend kwamen de dokters vertellen dat het er allemaal goed bij mij uitzag en dat de drain eruit mocht en ik naar huis mocht gaan. De drain werd enkele ogenblikken later eruitgehaald (geen lekker gevoel). Om half 1 in de middag was ik weer thuis.
De weken erna heb ik rustig aan gedaan. De hechtingen werden er 15 september uitgehaald door mijn huisarts. In november moet ik weer naar de poli in Den Haag voor een controle.
Ik ben er zoals het er nu naar uitziet vanaf. Ik heb een even grote kans als ieder ander om dit nog een keer te krijgen. Hoogstwaarschijnlijk komt het toch doordat ik mijn hoofd een keer heb gestoten en een adertje is geknapt. Maar het kan zo lang sijpelen, dat je het pas na weken merkt. Het gaatje in mijn hoofd blijft. De schedel groeit niet dicht. Gelukkig zit er een dikke laag huid omheen. Al meer dan een week slik ik geen pijnstillers meer. Ik voel me weer goed en ben sinds woensdag 16 september weer aan het werk.
Bedankt
Iedereen die het nieuws had gehoord en heeft meegeleefd wil ik erg bedanken. Bedankt ook voor de lieve kaartjes en berichtjes. Mijn collega’s hebben het allemaal ongelofelijk goed overgenomen en ze hebben mij hard gesteund. Mijn familie en vrienden heb ik hard laten schrikken, maar waren er gelukkig ook allemaal voor me. En ik ben ongelofelijk lief en goed verzorgd door mijn lieve vriendin, die misschien wel de grootste klap kreeg en het behoorlijk zwaar heeft gehad, maar toch nog alles wist te regelen, iedereen op de hoogte stelde, alle verpleegsters uitvroeg over mijn situatie en elke bezoekminuut bij mij is geweest.
Allemaal ontzettend bedankt.
Comments